پدر شعر فارسی

ابوعبدالله جعفر بن محمد بن حکیم بن عبدالرحمن بن آدم رودکی پدر شعر فارسی

ابوعبدالله جعفر بن محمد بن حکیم بن عبدالرحمن بن آدم رودکی سمرقندی؛ زادهٔ اواسط قرن سوم هجری قمری ۲۴۴ قمری) از شاعران ایرانی دورهٔ سامانی در سدهٔ چهارم هجری قمری است. او استاد شاعران آغاز قرن چهار هجری قمری ایران است. رودکی به روایتی از کودکی نابینا بوده است و به روایتی بعدها کور شد. او در روستایی به‌نام بَنُج رودک در ناحیهٔ رودک در نزدیکی نخشب و سمرقند به دنیا آمد. رودکی را نخستین شاعر بزرگ پارسی‌گوی و پدر شعر پارسی می‌دانند. وی در دربار امیر نصر سامانی بسیار محبوب شد و ثروت بسیاری به دست آورد، با این حال در سالهای پایانی عمر مورد بی‌مهری امرا قرار گرفته بود. او در اواخر عمر به زادگاهش بنجرود بازگشت و در همانجا به سال ۳۲۹ هجری (۹۴۱ میلادی) درگذشت.

منبع:گنجور

اگرچه قبل از ابوعبدالله رودکی (متوفی به سال 329ق) شعر وجود داشته ولی او را پدر شعر فارسی نامیده اند. چراکه این شاعر، شعر را به دفتر آورد و نظام داد. در حقیقت شعر کلاسیک فارسی دنباله روی طراز شعر رودکی است. زبان فارسی، اگرچه، در طول تاریخ دستخوش فراز و نشیبهای بسیاری قرار گرفته ولی استحکام و قوام آن به گونه ای است که توانسته خود را از تغییر و تحول جدی حفظ کند.

گردآورنده:یاشار خان